به منظورپاسخگویی مناسب به محیط سازمانی، شرکت‌های معاصر اغلب بر ایجاد قابلیت‌های داخلی به منظور تمایز از رقبای خود تاکید دارند. این قابلیت‌ها به صورت یک مزیت رقابتی، به سازمان اجازه زنده ماندن و یا حتی رشد را می‌دهد. بر اساس این دیدگاه، دانش؛ با ارزش، کمیاب، پیچیده اجتماعی و قابل تقلید بوده، و بنابراین می‌تواند به عنوان یک منبع مزیت رقابتی پایدار برای شرکت عمل کند. برخی از محققان بیان می‌کنند که دانش مهمترین منبع استراتژیک سازمان محسوب می‌شود.

  فرآیندهای که از طریق آن دانش در سازمان، ایجاد و منتشر می‌گردد، به شدت توزیع شده و پیچیده هستند. این فرایندها نیازمند یکپارچه‌سازی دانش از منابع چندگانه داده و افرادی که دارای مهارت‌ها و دانش مرتبط هستند، می‌باشد. طبیعت توزیع شدگی دانش سازمان به دلیل تخصص دانشکاران و ناپیوستگی آن‌ها اجتناب ناپذیر بوده و در بخش قابل توجهی از عملیات و فرایندهای سازمانی مستتر  و پنهان است. از آنجا که عملکرد و نتایج سازمان‌ها نیاز به آرایه‌های متفاوت از حرفه‌ها و حوزه‌های دانش داشته، مرزهای مستتر در تخصص و دانش به طور اجتناب ناپذیری ممکن است در بین کارکنان در سراسر واحدهای سازمانی تقسیم گردد.