شبکه اجتماعی سازمانی

   Enterprise Social Network

  در عصر اجتماعی و با مشارکت بیش از نیمی از جمعیت اینترنتی در شبکه‌های اجتماعی، سازمان‌ها به تاثیر ابتکارات و نوآوری اجتماعی در کسب و کار اذعان نموده، و طیف گسترده‌ای از صنایع، به طور فزاینده‌ای پیاده‌سازی شبکه‌های اجتماعی سازمانی جهت حفظ مزیت رقابتی خود را در پیش گرفته اند. همانطور که استفاده از ابزارهای سازمانی اجتماعی منحنی بلوغ را بالا برده، استراتژی‌های شبکه اجتماعی سازمانی،  فرصت کسب و کار جهت تبدیل راهکارها  به یک مدل ارتباطی شفاف‌تر را ارائه می‌نماید. 
الیسون و بوید، سه مشخصه کلیدی در تعریف خود از شبکه اجتماعی بیان می نمایند.
سایت شبکه اجتماعی، پلت فرم‌های ارتباطی شبکه‌ای بوده که در آن مشارکت کنندگان:
1.  پروفایل های منحصر به فرد قابل شناسایی داشته و از محتوای تامین شده توسط خود کاربر، توسط کاربران دیگر و یا سیستم ارائه داده تشکیل شده است.
2.  می توانند ارتباطات عمومی با سایر کاربران و قابلیت مشاهده وپیمایش توسط دیگران را داشته باشند.
3.  می تواند مصرف، تولید و یا تعامل با جریان‌های محتوای تولید شده توسط کاربران از طریق ارتباطات خود در سایت را داشته باشند.
 این ویژگی های فنی به تعاملات موجود در این سایت‌ها شکل منسجم داده و در رابطه با اهداف کاربر، برداشت، و دیگر عوامل اجتماعی و ارائه مبنایی برای درک این ابزار در چارچوب سازمان، کمک می‌نماید.

  شبکه اجتماعی سازمانی،  به طور فزاینده در حال گسترش در سازمان‌های بزرگ و کوچک هستند.  توانایی‌های بالقوه این شبکه‌ها جهت حمایت از شیوه‌های به اشتراک‌گذاری دانش در سازمان از دو جنبه قابل بحث می‌باشد: اول، اینکه ما از کار قبلی و  با استفاده از مفاهیم کارایی جمعی  و کارایی برای سازماندهی به مطالعه رسانه‌های اجتماعی پرداخته و بر طبق این نظریه، شبکه‌های اجتماعی سازمانی به اشتراک‌گذاری دانش در سازمان‌ها کمک می‌نمایند. دوم اینکه شبکه اجتماعی سازمانی، طریقه نوین تسهیم دانش از طریق در نظر گرفتن پویایی سرمایه اجتماعی، حمایت از روابط و تعاملات، تغییرات محتوایی و تعاملات شبکه‌ای را فراهم کرده است(الیسون و همکاران).

رویکرد تغییر از یک سازمان سنتی به یک سازمان مبتنی بر تعامل

   با انبوهی از فناوری اطلاعات و ارتباطات در محل کار و سازمان ها، شیوه‌های به اشتراک گذاری دانش به طور فزاینده‌ای دیجیتالی و تا حد زیادی با واسطه و توسط طیف وسیعی از "فناوری های اجتماعی" صورت می‌گیرد. سازمان‌ها مدت طولانی است که از فناوری‌های اجتماعی سنتی نظیر تلفن و ایمیل، بهره‌مند شده و بنابراین می‌توان نتیجه گیری نمود که آنها به احتمال زیاد از فناوری‌های اجتماعی جدیدتر بهره‌مند می‌شوند.
   بدیهی است، رسانه‌های اجتماعی (به عنوان زیر مجموعه‌ای از فناوری‌های اجتماعی مشخص) امکانات جدیدی را برای به اشتراک گذاری دانش سازمانی فراهم نموده اند. استفاده از رسانه‌های اجتماعی فرصت‌هایی را برای همکاری و تبادلات اجتماعی فراهم نموده و به تقویت و گسترش روابط اجتماعی بین فردی کمک می نماید. استفاده از رسانه‌های اجتماعی فرصت‌های جدیدی را برای به اشتراک گذاری دانش سازمانی فراروی سازمان گشوده است. با توجه به این قابلیت‌ها، اندرو مک آفی در سال 2006 اصطلاح "سازمان2.0" (  Enterprise 2.0) را برای اشاره به استفاده از رسانه‌های اجتماعی در سازمان، ابداع نمود.
  سازمان 2.0  از تعاملات غیر رسمی و شبکه محور بین کارکنان، از طریق تسهیل دسترسی به حجم عظیم دانش غیر رسمی و پراکنده در سازمان، حمایت نموده و در مورد تعاملاتی که بین افراد شکل گرفته و بر اساس این فرض که دانش حاصل از تعاملات اجتماعی است، عمل می‌نماید
   مک آفی معتقد است،  بر خلاف بسیاری از سیستم‌های مدیریت دانش سنتی، سازمان 2.0 پتانسیل این را داراست که به عنوان یک پلتفرم معقول برای حمایت از شیوه‌های غیر رسمی در شرکت‌ها وسازمان‌ها خدمت نماید. بیشتر  سیستمهای مدیریت دانش سنتی به ارزش واقعی داه‌های غیر متعارف افراد، جهت جستجوی دانش و روابطی که کمک کننده حل مشکلات و ایجاد دانش جدید است، واقف نبوده و این خود مشکل بزرگی را ایجاد می‌نماید.
  سازمان 2.0 دارای پتانسیل لازم جهت تحقق این چشم انداز است. در مقایسه با راه‌حل‌های قبلی که در حال متراکم ساختن دانش در پایگاه داده  و مخازن دانش بود، رسانه‌های اجتماعی به عنوان زیربنای سازمان 2.0 ، اجازه می‌دهند تا بازیگران انسانی، منابع دانش را اغلب از طریق باقی اعضای سازمانی مکان یابی نموده و از طریق تعاملات اجتماعی تولید و منتقل نمایند.